Het begint allemaal klein. Er gaat het een en ander mis op het werk bij Anneke. Jan: “Ze dacht zelf dat ze overspannen was.” Maar ongeveer in dezelfde periode krijgt Annekes broer de diagnose alzheimer. Haar moeder sterft jaren daarvoor aan dezelfde hersenziekte. Via de huisarts komt het balletje aan het rollen. Jan en Anneke gaan voor testen naar het ziekenhuis en krijgen uiteindelijk in het Radboudumc te horen dat Anneke ook drager is. Het vooruitzicht? De ziekte zal zich binnen tien jaar gaan uiten.
‘Je moet door’
Jan: “Je wereld stort in bij dat bericht. Onze twee zoons waren op dat moment nog relatief jong. Maar je weet ook dat je door moet. Anneke was heel standvastig. Ze wist wat er ging komen en heeft eigenlijk alles gepland. Precies zo is het ook verlopen.” Natuurlijk is het mentaal een hele strijd, maar ook op praktisch vlak ontstaan er problemen. “Op een gegeven moment raakte Anneke haar baan kwijt. Uiteraard in goed overleg met haar werkgever, het ging echt niet meer. Maar dat betekent wel dat er ook een inkomen wegvalt. Ondertussen wordt de ziekte heftiger en heftiger, maar ik moest wel gewoon naar mijn werk.”
Meedenkende werkgever
Jan bedenkt dat het handiger is dat hij een dag minder gaat werken. Zijn werkgever Ter Steege geeft aan dat dat geen enkel probleem is, maar ze willen graag meer doen. “Het was heel mooi om te zien dat mijn werkgever meedacht. Anneke ging inmiddels naar een zorgboerderij in Luttenberg. Ter Steege stelde voor dat ik er ’s ochtends eerst voor zorgde dat Anneke in de taxi zat, de jongens naar school waren en dat het huis aan kant was. Pas dan hoefde ik naar het werk te komen. Helemaal fijn was dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het financiële plaatje.”
"Dat mijn werkgever in het hele proces zo betrokken was, is echt een enorme zorg minder geweest."
Gezin op nummer 1
Door de coronacrisis kan Anneke later dat jaar niet meer naar de zorgboerderij. Veel zorgtaken komen weer volledig bij Jan te liggen. En dat terwijl zijn werk gewoon doorgaat. “Je komt dan op het punt dat je er psychisch aan onderdoor gaat. Op dat moment heeft mijn werkgever me weer bijgestaan. Ze zeiden: Jan, we zijn heel gek met jou, maar jouw gezin staat altijd op plek 1 en dit gaat zo niet. Ik mocht uiteindelijk thuisblijven en ben deels de ziektewet ingegaan. Ondertussen bleven ze me steunen. Alle lasten gaan wel door, dus ik kon geen deel van mijn inkomen missen. Dat is gelukkig nooit gebeurd.”
Opname en overlijden
Uiteindelijk wordt Anneke opgenomen in het Stadskwartier in Rijssen. Jan gaat op dat moment langzamerhand weer aan het werk. “Ieder maand kwamen er gewoon weer rekeningen, ook voor Anneke. Je moet dus wel weer gaan werken. Maar dat er werd meegedacht is écht iets wat ik in het hele proces nodig had, anders trek je het niet. Ik denk zelfs dat als dat niet zo was geweest, dat ik nog steeds niet aan het werk was. Dan zat ik zelf op de PAAZ-afdeling.”
Begin 2022 overlijdt Anneke. Ook in die periode staan zowel familie en vrienden als de werkgever weer klaar. In 2023 is Jan weer volledig aan het werk. “Die structuur en regelmaat, daar voel ik me toch het prettigst bij. Dat mijn werkgever in het hele proces zo betrokken was, is echt een enorme zorg minder geweest. Ik ben dan ook trots dat ik dit jaar mijn 25-jarig jubileum bij Ter Steege mee mag maken.”
Werkgevers die proactief oog hebben voor werkende mantelzorgers, zijn voorbereid op een toekomst waar steeds meer werknemers mantelzorger zullen zijn. Bijna een kwart van de werknemers die langdurig mantelzorger zijn, is minstens twee weken aaneen per jaar ziek. Dit aantal kan omlaag door te zoeken naar een goede balans tussen werk en zorg. Praktische en structurele oplossingen zorgen voor een win-winsituatie voor werkgever en werknemer. Door mantelzorg bespreekbaar te maken, kan er worden gewerkt aan een betere werk/privé-balans. Wie als werkgever betrokkenheid toont voor de thuissituatie van werknemers, krijgt hiervoor loyale en betrokken werknemers terug.