Na haar diagnose had Mariëlle Boers behoefte aan bevestiging. “Ik zocht naar lotgenoten, vooral op social media. Ik wilde graag weten of meer mensen dezelfde gedachten hadden. Ik wilde bevestiging dat mijn denken niet ‘gek’ was.” Als Mariëlle volledig wordt afgekeurd, loopt ze bij verschillende partijen stage. Zo ook bij Het Punt in Vroomshoop, vlak bij haar woonplaats Den Ham. “Daar hoorde ik voor het eerst over het Autisme Trefpunt.”

Mariëlle wil graag naar het trefpunt toe, maar dat is voor haar ook lastig. “Je moet uiteindelijk wel die stap zetten. Want hoewel ik op zoek was naar bevestiging, is dat ook tegenstrijdig. Als je je in anderen herkent, wordt het ook ‘echt waar’. Ik heb echt autisme. Daar hangt een enorm stigma aan en het wordt ook vaak onderschat. Mensen zeiden tegen mij dat ik veel te veel humor had om autisme te hebben of dat ik veel te sociaal was. Veel mensen denken bij autisme nog steeds aan iemand die in de hoek van de kamer met de rug naar iedereen toezit.

Drempel over
Niet alleen Mariëlle heeft overigens te maken met autisme, haar zoon en dochter hebben dezelfde diagnose gekregen. “Een klasgenootje van mijn zoon heeft ook autisme. En zijn moeder ook. Uiteindelijk zijn we samen naar het Autisme Trefpunt gegaan. Daardoor was de drempel minder hoog.”

Eenmaal bij het trefpunt wordt Mariëlle naar eigen zeggen fijn ontvangen. “De eerste keer was best uitputtend, je zit heel veel in je hoofd. Maar ik ging al direct met een tevreden gevoel weg.” Mariëlle sluit vaker aan en merkt dat de groep haar laat openen. “Er zijn dingen die ik bijna nooit met iemand deel, maar die hier wel op tafel komen. Het masker gaat eigenlijk af. En dat is wat iedereen volgens mij ervaart, je doet bepaalde dingen gewoon omdat je niet in het verdomhoekje terecht wil komen.” Voor Mariëlle is het bijvoorbeeld lastig om sociale contacten aan te gaan en een gesprek te voeren. “Maar ik probeer dat niet uit de weg te gaan.

Uiteindelijk valt het vaak mee, maar als ik naar een verjaardag ga houd ik al rekening met alle scenario’s. Naast wie kom ik te zitten en welk gesprek ga ik dan voeren? Dat repeteer ik van tevoren al in mijn hoofd.”

Niets hoeft
Voor Mariëlle is het Autisme Trefpunt een plek waar alles mag. “Dat repeteren van een gesprek? Dat heb ik daar niet. Als je stil wilt zijn en alleen wil luisteren is dat helemaal goed. Maar je mag ook je frustraties delen. Er hoeft in elk geval niets, dat is heel fijn.” Natuurlijk kost het ook energie, maar het levert ook energie op. “Je bent ook verhalen van anderen aan het absorberen, maar dat we elkaar vooruit kunnen helpen dat geeft mij echt een goed gevoel.”

Ander licht
Zo kreeg Mariëlle bijvoorbeeld een aantal goede tips. “Het avondeten is bij ons altijd een strijd. Als je kinderen niet goed eten, voelt dat toch een beetje als falen. Bij het Autisme Trefpunt vond ik herkenning en tips over op andere manieren of tijdstippen eten. Alles staat of valt bij een goede planning.” Regelmatig komen er emoties onder de bezoekers los. “Maar al pratende wordt er vaak een ander licht op een situatie geworpen. Daardoor gaat juist de zwaarte weer van onderwerpen af.”